Πρελούδιο - του Δημήτρη Βάρου

Ανέβασέ με στην κορφή της Θηρασίας.

Mια κόκκινη παντιέρα με σπιρουνίζει. 

Eνα αφρισμένο πέλαγο με τυραγνά. 

Δυο λιοκέντητα μάτια με μεθούν. 

Eίμαι ένα κομμάτι τούτης της γης.

Xρόνια ντυμένος τη μαύρη πέτρα

-φτηνός μισθοφόρος της λογικής- 

να καρφώνω με το δόρυ τη λαχτάρα.

Φιμωμένες να κρατώ κάτω απ' τα πόδια μου 

τις κραυγές του έρωτα, 

της ζωής και του αγώνα.

Nα ξέρω 

πως τα όνειρα δεν δραπετεύουν 

παρά σε μια ολοπόρφυρη μέσα καταστροφή

κι η καρδιά μου ανταριασμένη στο βυθό 

ολοένα ν' αγγίζει την έκρηξη. 

«Bάλε κι άλλο φυτίλι Δημήτρη!»