Και μετά απ’ όλα όσα συνέβησαν,έρχεται η Σαντορίνη ως θύμηση
ότι ίσως μπορεί να υπάρξει ζωή
μέσα απ’ τα συντρίμμια…
γιατί…
Σαντορίνη, ανίκητη μάχεσαι
τον θάνατο, το ψέμα, τη φοβία…
Ζωή, από τις στάχτες σου
βράχος, τα λαβωμένα χέρια σου
ν’ ακουμπά και να χτίζει η νέα γενιά
ν’ αγκαλιάζεις και να μνημονεύεις τα μεγαλιθικά,
αρχαία σου παιδιά.
Δίκαιη μητέρα δέχεσαι και αγαπάς
όλους τους ανθρώπους το ίδιο.
Αληθινοί μ’ εσένα, αληθινή μ’ εκείνους.
Καμία ανθρώπινη επέμβαση
δε σε μετάλλαξε
αφού ουσία και οπτική γωνία
άλλαξες μόνο όταν σείστηκες εσύ -
κυρίαρχη του εαυτού σου.
Αληθινή μέχρι το κόκκαλο -
φοράς τα γυμνά οστά σου
κορόνα στο προσκεφάλι σου
για να συναντήσεις την βαθιά πληγή
του κάθε ανθρώπου που τολμά
να σε κοιτάξει στα μάτια…
γιατί η συμπόνια πάντα ενώνει…
και πόσο μάλλον εσύ
που από την αρχή
υπόσχεσαι να γλείφεις
τις πληγές
με το άφθονο γαλάζιο αίμα σου
και το μεγαλειότατο ηλιοβασίλεμα σου
που υπόσχεται το ανεκπλήρωτο,
αύριο.
Το μέλλον μπροστά στο οποίο
συνήθως πολλοί τρομάζουν,
εσύ προσμένεις με αισιοδοξία
μέσα σε άπλετο φως,
παρόλο που γνωρίζεις καλά
οτι γαλουχείς τη φωτιά
που θα σε κάψει.
Δεν πτοείσαι
γιατί είναι η δική σου φλόγα…
κυοφορείς…
υποσχόμενη
ζωή μετά θάνατο…
Το ποίημα αυτό παρουσιάστηκε στο Antipodes Writers Festival στη Μελβούρνη (15-17 Ιούνη 2012).
http://tokoskino.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου